Rainy day in easter Island

Sunrise moest natuurlijk sunset zijn in de afsluiting van m'n vorige verslag... 
aangezien t nu potverdorie regent alsof we al in NL zijn, heb ik alle tijd om m'n verslag verder te schrijven.

Dinsdagavond was prachtig! De wandeling vanaf t hotel bracht ons binnen n minuut aan de kustlijn en van daar uit, konden we heerlijk de verkoelende zoutezeelucht opsnuiven en de eerste Moai bewonderen. Via een paar kleine baaien en n haventje kwamen we bij Tahai aan, drie verschillende " tempels" waar twee maal 1 en 1 maal 5 beelden je beschermend toekijken. 

Bij t laatste beeld zijn mam en pap gaan zitten en ben ik nog ff verder gewandeld naar n paar hedenkingsmisjes voor overledenen en n schitterende rotsachtige kustlijn waar de golven met veel gedender zich op de stenen kapot laten slaan. Elke golf is anders en steeds biedt het je weer een ander gezicht, waar je maar geen genoegen van kan krijgen. De native people hier hebben absoluut geen angst voor de zee, noch de dood. Zonder problemen duiken ze de meters hoge golven in, waar wij allang een code red zouden hebben gekregen en komen ze ook ogenschijnlijk zonder al te veel gekreun weer boven water en aan land. 

Bij het bezoeken aan een fleurige begraafplaats met nisjes, bloemen, kaarsen en kleuren, wordt ons verteld dat de dood hier niet iets ergs is. Mensen rouwen een maand en indie maand helpt de hele (native) samenleving de nabestaanden met eten, drinken, hulp, enzovoorts. Na die maand gaat het leven weer gewoon door en leeft men vanuit de gedachte dat de geesten over hen blijven waken. 

Nog lang moeten we wachten op de ondergaande zon, want dat is hier pas rond negen uur. Maar ons geduld werd beloond! N spektakel in de lucht aan kleuren! Een schouwspel hoe de beelden daadwerkelijk mee lijken te bewegen en iedere seconde veranderen en er straalt een rust van uit, die heel de ( inmiddels verzamelde) massa mensen die dit optreden aan t bewonderen is, in haar macht krijgt, stil maakt en je een intense glimlach op je gezicht bezorgt. Tot de laatste seconden en de allerkleinste beetjes licht zijn verdwenen zijn we gebleven, het gebied weer voor ons alleen want iedereen was alweer weg. 

Snel teruglopend naar het hotel, begon de trek toe te nemen en een kwartiertje later lonkte de opgedekte dis ons alweer schitterend toe, de wijn koud in t glas...

Gisteren begon de dag dus vroeg. Om half zes ging de wekker en nadat we ons take away breakfast hadden opgehaald, pikte Ludo ons rond zessen op en startten we onze dag in Ahu Tongariki, een rij van 15 beelden, nog verhuld in nachtelijke slaap, waar binnen n paar minuten de zon zo haar eerste warmte over zal laten schijnen. 

T is moeilijk te kiezen waar je wilt staan. Dichtbij, meer naar achteren, schuin... Ik besluit wat verder naar achteren te gaan waar ik een vriend van Ludo tref die me uitleg geeft over het ontstaan van deze tempeltjes, over de geschiedenis van de Rapa Nui en een paar hiërogliefen toont die bijna niet te zien zijn in t donker. 

Dan begint t. Langzaam kleurt de lucht oranje roze naar rood. De wolken geven een extra dimensie aan de lucht en in de Moais komen langzaam gezichten te voorschijn. Steeds meer licht,tot de eerste bolling van de zon verschijnt en je je verbaast over de snelheid waarmee zij weer warmte en licht geeft aan t land. Goedemorgen zonnetje!!! Iedereen vertrekt en Ludo stelt zijn collega, Tuhiira voor aan ons. Hij moet ons verlaten en Tuhiira (wij mogen Tuhi zeggen), zal ons de rest van de dag vergezellen. 

We gaan - nu bij licht - nog een keer de hiërogliefen bewonderenen zien vissen, schildpadden, birdmen, jaarkalenders en nog veel meer. We stappen de auto in en rijden door onherbergzaam gebied een bomenpartij in waar ineens een krotje verschijnt samen met twee jonge mannen, haar neefjes die net terug zijn van vissen en vanavond n privé optreden zullen geven voor ons in traditionele kleding en beschildering. We krijgen een nooit zo heerlijk vers geproefd banaantje in onze hand en worden werkelijk waar door n kruipdoor/ sluipdoor pad gestuurd ergens hoog de bergen in.. Verklaring: het pad naar n paar schitterende Moais is gesloten, maar we weten n ander weggetje. Of je dit n weggetje kan noemen, weet ik niet, want ik heb het gevoel hier als eerste mens ooit m'n voetsporen achter te laten. Totdat we ineens uit de bushbush weer zicht krijgen en we oog in oog staan met n op z'n knieën zittende Moai. De enige. Het verhaal gaat dat een zoon graag van een berg af wilde glijden, zittend op z'n knieën op n paar glad geprepareerde boomstammen, dit niet mocht, maar toch deed en zo zichzelf de zee in wierp omdat hij niet op tijd kon remmen. Zijn vader heeft toen dit beeld gemaakt, maar omdat het niet toegestaan is, andere beelden te maken, dan de " echte" Moai, moest hij gedood worden... Tja, 
Het beeld blijft mooi en het uitzicht bleek nog veel meer voor ons in petto want maar liefst over de driehonderd beelden bleken hier een beetje slordig over de bergtop verspreid: welkom in Rano Raraku. Tuhi legt ons de verschillen in vorm, tijd en kleur uit en waarom sommigen wel, anderen geen ogen hebben, of geen middel. Bijzonder interessant om te horen en iets later blijkt dat er toch nog heel veel is dat we niet weten over de Chileense regering: bewust injecteren van de native om ze lam te houden, verhalen verspreiden over leprabesmettingen, het nog in 2010 gebruiken van fors geweld om ze te onderdrukken... Je begint steeds meer te snappen van de bitterheid en teleurstelling die je in ze ziet... En je te schamen over je eigen onwetendheid. 

Maar goed, de tocht gaat verder, vergezeld door een paar sterns en haviken die ons van boven in de gaten houden. Ons ontbijt wordt in het krotje opgepeuzeld waar we ons verbazen over leefstijl, viezigheid en armoede, terwijl Tuhi vertelt dat de heren wel in het slaapgedeelte gewoon een generator hebben waarop tv en dvd is aangesloten, in the middle of nowhere! Bizar! 

Weer de auto in, op naar de volgende verbazing want op t parelwitte strand van Anakena worden we wederom getrakteerd op n paar Moai beelden, wat ruïnes van een van de woningen van de eerste koning, honderden palmbomen en een tigtal grazende en, nadat ze opgejaagd werden door n paar jonge knullen, galopperende wilde paarden. Prachtig om te zien. 

Volgende strand valt wat tegen en we vliegen dan ook snel door naar het museum waar we (nog) meer te horen en te lezen krijgen over de geschiedenis van het land. 

 Tijd voor een korte pauze. Lunch in het dorp met een heerlijke grote bel verse citroenlimonade, n paar emplanadas, pasta en salade en daarna ben ik nog even " het dorp" in geweest. 

Na de lunch door naar Ana Kakenga, een nauwe grot die, als je op je buik erdoorheen bent gekropen, een grote ruimte biedt met twee schitterende openingen, uitkijkend op zee. Boekje, fles water of wijn en je kunt mij hier de hele dag neerzetten. Maar dan hoor je het verhaal dat dit de voormalige schuilplaats voor vrouwen en kinderen was om te ontkomen aan de verkrachtingen van de Chilenen als die met hun schepen het land leeg kwamen plunderen... Wat een angsten moeten die meiden en kids hebben uitgestaan.

De volgende grot heeft gelukkig een vrolijkere betekenis. Ahu te Pahu was een voormalige leefgemeenschap waar honderden mensen vroeger samen woonden, beschermd tegen de zon en  de wind, met een eigen natuurlijke watervoorziening, n kampvuurtje en een tuintje. De Ahu Akivi vormt een memorial voor de zeven zonen van een priester die een visioen had gehad over Rapa Nui, dit aan de koning vertelde en de koning hem opdracht gaf zijn zonen op ontdekking te laten gaan: de ontdekking van paaseiland en dus een van de verhalen over de oorsprong van de Rapa Nui. 

En denk je dan alles te hebben gehad, dan word je naar Ranokau gebracht, een krater die vol leven zit als je van boven het anderhalve kilometer diameter grote gat inkijkt. Fantastisch! Helaas sluit t park en zouden we vandaag, als het ophoudt met regenen tenminste, terug gaan om de wandeling naar beneden te maken en zo'n 50 oude vestngshuisjes te bewonderen.. Duimen dus dat het heeeeeel snel stopt met pijpestelengieten. 

Via n andere grot, waar de birdmen getraind werden op hun "meditatiejaar", rond 7en naar het hotel voor een welverdiende douche. Om half negen zouden we weer gehaald worden. 

And so it was. Terug naar onze eerste sunsetplek werd ik verrast door n schimmel die voor me klaar stond om me even weer heerlijk te laten genieten op de rug van n paard. In volle galop over de bergen heen, de Moai in je rug en de zon die klaar staat om te slapen.. Haren los, geen stijgbeugels en weer even de volle vrijheid voelen... Ik geniet.

Helaas moet ik weer terug want mam, pap, Tuhi en haar neefjes staan te wachten. We moeten naar een iets andere plek, maar daar begint dan echt de show van vijf (schaarsgeklede) jonge mannen, met fakkels, traditionele beschildering en kledij die, alleen voor ons en recht voor onze neus, de geschiedenis van het land vertonen. Prachtig en wat n kracht en passie! De expressie op hun gezichten geef aan dat dit bloedje serieus is, terwijl er ook flink gelachen wordt en de dans in hevigheid toeneemt. Af en toe staat er een per ongeluk op zo'n brandend ding, maar het lijkt ze weinig te doen. Fantastisch om mee te maken en beduusd van de overtuiging die - ookal verstonden we er geen woord van - uit hun dans en zang klonk, word ik aan het eind mee de dans in getrokken.. Gelukkig  heb ik bijna al die foto's inmiddels weten te wissen.. Die blijven in ieder geval geheim! 
Aan al het goede komt een eind dus ook deze dag werd rond tienen afgesloten met (teveel) eten en n wijntje.

Met de deuren open en luisterend naar het heerlijke rustgevende gedender van de zee in slaap gevallen en weer wakker geworden.... Wat hoor ik nog meer? Regen!!! Bah. Zo wordt de overschakeling naar NL wel ineens heel gemakkelijk en komt ie nog dichterbij dan ik wil... Ik wil nl nog heeeeeeeelemaaaaaal niet! Mis jullie zeker,maar t lange reis virus heeft me in z'n greep en ik weiger geholpen te worden... 

Nog even hopen op wat zon of in ieder geval wat droogte voor vandaag, morgen en zaterdag en dan zal ik me met tegenzin weer het vliegtuig in begeven. Geen idee of er nog n verslag komt, maar anders iig alvast dikke kus en tot volgende week! Mam en pap kijken er naar uit! 

Xx