Koud!!!

En toen was t koud! 
Gisteren liepen we nog in 35 graden door Buenos Aires, en nu heb ik noodgedwongen nog een warmere fleecegevoerde waterdichte broek gekocht om de kou en de (vooral) ijzige wind van mijn lijfje te houden... Wat een verschil! 

Maar goed, even kijken waar ik gebleven was. De dagen lijken in elkaar over te lopen, maar als ik me niet vergis, ben ik gestopt bij de allerheerlijkste massage ooit in het Amerian hotel in Iguazu. We wisten toen al dat het vliegtuig van half 10 vertraging had en pas om kwart over 11 zou vertrekken, maar het geluk trof ons: om 01.15 uur mochten we het vliegtuig al in, met gevolg dat we pas rond 4en 's nachts voor een aanvankelijk gesloten hotel stonden. Kapot en doodop en zonder een telefoonnummer of wat van het hotel te hebben, hebben we ons de boosheid van de hele straat op ons nek gehaald door zo'n kwartier lang aan te bellen, te kloppen en te roepen.. Altijd leuk. Uiteindelijk deed de werkster open: ze had zich eerst helemaal aangekleed om ons 3 minuten te ontvangen en naar een (schitterende) kamer te leiden.. Een kort nachtje, want om kwart voor 9 hadden we een afspraak met een neef van pap, die toevallig dezelfde periode in BA was.

Snel de Japanse en Botanische tuin aangedaan en door een graag zichzelf horende, Amerikaans dikke, narcistische taxichauffeur bij het vliegtuig afgezet. Ditmaal ging het allemaal vlotjes en conform planning, zaten we om kwart over 4 in t vliegtuig richting de kou... 

Het bizarre is dat je nu helemaal in t uiterste zuiden van de wereld zit en t nu dus bijna dag en nacht licht is. Toen we rond 9en in het Los Yamanas hotel aankwamen, was het dus nog klaarlicht. Onze kamer heeft een uitzicht dat je bijna niet meer de kamer laat verlaten: een grote raampartij uitkijkend op het Beagle Canal!! Geweldig! Een heerlijk dampend maaltje stond ons op te wachten en daarna was t bedtijd.

Vanmorgen voor t ontbijt nog even een wandeling gemaakt, pap kwijtgeraakt in het dorp en toen naar de gletsjer San Martin gegaan: een wandeling dwars door de bossen tot je de boomgrens bereikt en je alleen nog maar steentjes, sneeuw en ijs zien... KOUD!! Maar o zo mooi en stoer om te doen want je klautert, klimt, strompelt en glijdt van de ene steen op de andere... Onszelf getrakteerd op een Engelse lunch in een tearoom halverwege, terug naar het dorp en daar een gevangenismuseum bekeken... Geen lol om daar zo'n 2 eeuw geleden te moeten zitten.. Maar goed. Nu pakken, happen en op tijd ons mandje opsnorren want morgen is DE dag: boarden op de Plancius voor ons Antartica-avontuur... Ben benieuwd of ik de kou en de storm aan kan. Mam en pap zijn natuurlijk al van die doorgewinterde oerzuidpoolreizigers, dat die wel tegen een stootje kunnen, maar voor mij wordt het een vuurdoop.. En dan wordt er even tussen neus en lippen verteld dat t Beagle Canal nog nooit zoooo onstuimig is geweest, al die keren dat mam en pap hier waren... Ik heb altijd van jullie gehouden... :-)

Vanaf nu dus even rust voor jullie, want aan boord heb ik waarschijnlijk geen internet... Hasta Luego en dikke kus!