Belated

En toen ging rond 4en de wekker.. T leek wel midden in de nacht! Klaarmaken en de auto in en dachten we nog n beetje te kunnen tukken, onze gids dacht daar anders over. Zij bleef - en ik mag t zeggen - door kakelen tot we weer uit de auto stapten....

Tot half 6 was er nog niets te zien behalve een zwarte lucht met honderdduizend sterren. wat zie je die hier met veel meer pracht dan in NL waar je vooral de straatverlichting ziet... Een hele melkweg was te zien en t is dat je kramp in je nek kreeg dat je je blik weer op de weg richt... 

Vanaf half zes begon de wereld weer te kleuren en bleek het landschap haar vertrouwde vorm van eindeloze kale vlakten met rots, zand en hier en daar een plukje gras weer te hebben aangenomen. De hoogte (4321 meter) leverde gelukkig voor geen van ons problemen op en zonder gedoe klauterden we wat later de auto uit naar onze eerste geiser. 

KOUD! Nondeju, wat scheelt dat! We waren gewaarschuwd, maar dat met kouder min 12 kon worden bedoeld, was voor ons niet duidelijk... Hadden we net de kou van de Antarctic uit ons lijf weten te duwen met de noord Chileense zon, zaten we ineens weer als diepgevroren kippetjes te blauwbekken in veel te dunne kleding... Kont, handen en tenen hadden het bij mij het zwaarst te verduren, maar mijn neus bleek op een gegeven moment paars te zijn... Tot een uur of half 8 bleef de kou ons vergezellen en toe kwam het mooiste: sunrise.... Wat een spektakel en binnen een paar minuten was je de kou van daarvoor alweer vergeten en was het eeeeeeeen adembenemend gezicht van een wankel zonnetje dat door de wolken van de geisers van achter rode bergen probeerde te komen. De zon won ( gelukkig) en de geisers keerden weer in slaaptoestand terwijl wij verwend werden op een heerlijk ontbijtje naast een van de nog tegensputterende geisers... De warme chocolademelk hadden ze weten te bemachtigen door het pak gewoon ff in een van de geisers onder te dompelen. 

Op de terugweg werden we vergezeld van enkele alpaca's, lama's en vogels en maakte Veronica ons nog attent op een ogenschijnlijke grote moshoop dat een plant bleek te zijn die slechts enkele millimeters per jaar groeit. ook een kleine Laguna werd aangedaan met vogels en een prachtig vergezicht op de bergen en de vulkaan. Dit land blijft je verbazen... 

En dat bleek maar weer eens benadrukt bij onze volgende stop. Wederom hield de auto halt bij een ogenschijnlijk kale vlakte, maar na slechts twee minuten lopen, veranderde de vlakte in een kloof met honderden cactussen, pampasgras en een poezelig lief kabbelend beekje... Een wat moeilijk te beklimmen pad waarbij handen en voetengebruik geen overbodige luxe was, bracht ons naar een waterval en een uitgesneden rots die voor de broodnodige schaduw zorgde... Nog nooit heb ik mijn bikini zoooo gemist! Dit keek je uitdagend aan en lonkte vanuit alle kanten om er in te springen en je te laten omarmen door de heerlijke verkoeling van het water.., dat trouwens toch nog zo'n 20 graden bleek te zijn, maar in de hitte van de zon veel koeler aan deed.. Schoenen uit en pootje baden dan maar en daar waar pap, mam en Veronica even bleven genieten, ben ik nog lekker doorgelopen, geklauterd en uitgegleden om de rivier iets verder te volgen... Als er geen tijdlimiet was, had ik op uren kunnen doorzwerven! 

Uiteindelijk thuis nog even nagenoten in onze eigen oase van rust en schaduw.. De frustratie te horen gekregen dat de auto naar Purmamarca  geen optie was.. We zouden pas op z'n vroegst rond 12 uur bij het verhuurbedrijf kunnen komen, dan zou al het papiermerk voor Argentinië nog in orde moeten worden gemaakt en we de grenscontrole ( die dan weer in San Pedro blijkt te zitten) moeten passeren zodat we waarschijnlijk pas rond 2en echt zouden kunnen vertrekken, met dan nog 8 tot 10 uur rijden voor ons... Met de beperking amper Spaans te spreken en niet graag in het donker in onbekend terrein te willen rijden, hebben we helaas moeten besluiten Purmamarca dan maar aan na voorbij te laten gaan.... Ik ga dan naar Bolivia en mam en pap blijven in het hotel, terwijl we voor morgen een rustdag hebben ingelast om zo ook nog even echt van het hotel te kunnen genieten... 

Daar zijn we zojuist mee begonnen, want mam en ik hebben ons heerlijk kreupel laten kneden op de massagetafels en ons van top tot teen in de olie laten zetten om onze uitgedroogde, zonovergoten huidjes weer wat bij te laten komen.. 
Straks weer lekker aan de dis met een vino in de hand en morgen geeeeen wekker! 

Inmiddels weer een paar dagen verder en ook Bolivia is een no go geworden helaas... Ze kregen de groep niet vol, dus is het afgezegd.. 

Donderdag hebben we allemaal heerlijk uitgeslapen en verschenen we - eindelijk weer eens met wakkere koppies - rond half 10 aan de ontbijttafel. Lang nagetafeld en getheet, besloten we rond 11e Pucara de Quitor te bezoeken en beklimmen.. Een half uurtje lopen van ons huis, dus prima te doen. 

Waar we dachten een tempel te bewonderen, werden we getrakteerd op oude vestingen van eeuwen terug. . Met een uitzicht (na een pittige klim voor de beentjes) waar je u tegen zegt en waarbij het hotel ook nog eens van boven bewonderd kon worden. Heerlijk, en hoewel ik voor korte duur een beetje suïcidaal werd door op een halve meter afstand van de afgrond door m'n enkel te gaan, gaf de tocht, het uitzicht en de wetenschap dat hier eeuwen geleden mensen hun eerste nederzetting hadden je een onmeetbaar gevoel van mens zijn. Mogen en kunnen genieten, deelgenoot van dit grote geheel... Prachtig en intiem. 

Terug lekker genietst, gezwommen, gelezen, gegeten en gedronken en een heerlijke luie dag gehouden. 

Vrijdag was weer een dag vol wilde plannen van Veronica om ons allerlei moois te laten zien van wat we niet voor ogen hielden... Zoutvlakten met de meest fantastische kleuren, drie soorten flamingo's, een theetje in de hand.. Er zijn ergere dingen denkbaar.. En wederom geen probleem met de hoogte. Ditmaal van 4800 meter.. 

Een door mij gepland sprintje om even een windstopper uit de auto te halen, bracht me alleen wel ff in wat ademnood, maar goed. Na het zout en de flamingos door naar de Monks, een aantal idiote rotsen die godverlaten midden in de iwoestijn liggen en van een bizar gesteente zijn (uit de permafrost), terwijl ze tientallen meters hoog op je neerkijken.. Bizar mooi en met de leegte van het land en de helblauwe lucht een onvergetelijke ervaring! 

Terug beneden zij we nog n keer naar n (ander) zoutmeer geweest waar ik als model mocht poseren met Sebastiaan bij een schitterend ondergaand zonnetje... Met je blote voeten badend door het water, af en toe stilstaand en genieten. Je hoort me niet klagen! 

Tot ik vol onderuitging en heerlijk bemodderd de rest van de avond door mocht slijten tot thuis dan..... Aiaiai... Ach ja, ik heb in ieder geval de rest van de groep goed kunnen laten lachen. 

Bij terugkomst in het hotel kreeg ik te horen dat Bolivia niet volgeboekt was en ook dat avontuur dus niet doorging. Erg jammer, maar aan de andere kant hebben deze twee gidsen nog zoveel te vertellen en te laten zien, dat samen met mam en pap nog een dagje extra doorslijten alles behalve een straf is. En dus ging zaterdag weer braaf de wekker en stapten we getrouw na het ontbijt weer de auto in voor ons volgend avontuur. We zouden nog een stapje hoger gaan en twee lagunas aan doen... Ruim anderhalf uur verder belandden we in een klein k-dorpje, (secaira) waar we op de terugweg zouden gaan lunchen.. T zag er niet uit, maar onze twee helden waren overtuigd en dus wij ook.. 

Door naar het eerste meer.. Prachtig, groot en met een lodge die je kunt huren voor max 6 personen! Gé- wel-dig!! Als ik nog n keer terug ga, wil ik daaaar zitten.. Van god en alleman verlaten, net boven t water met een uitzicht dat ik met de beste wil vd wereld niet kan beschrijven zo mooi.. Kom ik aan met n appartementje in hartje Den Bosch.... 

N paar eenden (daar lijken ze op, al doe ik die beestjes er ongelooflijk veel onrecht mee aan)  zien broeden en wandelend naar het volgende meer, me verbaasd over de rijkdom aan kleur van bloemen en planten die op deze hoogte nog een bestaansrecht hebben weten te bemachtigen.. Lupines, gele ... schoentjes, n wit soort maddelief, knalrode heideachtige bloemen... Prachtig. 

Tweede meer was iets kleiner dan t eerste maar verder nagenoeg tzelfde, ware het niet dat ook hier weer die roze maffe beestjes stonden met hun stelte-lange benen en gekke nek.. Dan door naar t dorpje waar ons n maal stond te wachten, die voor n heel weeshuis voldoende was geweest.. Soepje, stoofpotje, fruit en thee... Alles ging de broodmolen in en in de auto terug kon niemand meer iets zeggen zo vol als we zaten.. 

Om wat afwisseling in de luxe te brengen, hadden we de laatste nacht in San Pedro in n ander hotel geboekt: Kunza... Fantastisch! Weer n handvol zwembaden waar we uit konden kiezen, n slaapkamer met n bed dat bijna 2,5 meter breed is en een badkamer waar je bij naar buiten kunt lopen om, mocht je de rainshower binnen niets vinden, je heerlijk schoon te poedelen in de buitendouche.... Het hotel had een bbq, maar wij kozen voor een ander stekkie, heerlijk in de rust met een simpele salade na de overdaad van de middag... Een vrolijke ober vertelde ons dat we de beste keus hadden gemaakt.. Hij verklapte nog niet waarom, maar  we zouden er zo achter komen.

Nog geen vijf minuten later tekende het eerste licht zich al aan de horizon om de volle maan aan te kondigen. Prachtig! Zit je daar met z'n drietjes buiten, een vuurkorf aan je voeten en de volle maan sprookjesachtig omhoog kruipend met een wijntje in de hand.. Je wilt gewoon niet geloven dat dit onze laatste avond hier is.. Ik ga t missen. Enorm! 

Vanmorgen uitgechecked en samen met mam en Veronica door het dorpje geslenterd terwijl pap met Sebastian er nog een keer op uitging om wat moois te zien en te fotograferen.. San Pedro is echt een fantastisch lieflijk, vriendelijk en mooi dorpje en ik raad iedereen aan er n bezoekje aan te brengen, mocht je in de buurt zijn. Heerlijk door straatjes geslenterd en marktjes bezocht. Weer veel te veel gekocht, en onze laatste lunch genuttigd in een geweldige tent genaamd la estaca.. Gevulde cannelloni met de meest verse zalm, broodjes beef met gesmolten kaas en de lekkerste salades werden op tafel getoverd, terwijl pap z'n speech hield om Veronica en Sebastian te bedanken voor de geweldige taak die ze hebben volbracht: ons verliefd te maken op dit land. Het Afscheid op t vliegveld viel zwaar en de tranen in Veronicas ogen maakten het niet gemakkelijker... Vliegtuig in, de rust verlatend, lig ik nu 8 hoog midden in bruisend Santiago, alles n beetje tot me door te laten dringen.. Wederom n fantastische week met honderden uiteenlopende ervaringen en nog meer om van te houden... 
En dan krijg je in je mail n uitnodiging om naar Canada te komen van n koppeltje dat je aan boord hebt ontmoet.. Ik kom tijd tekort.

Hoop dat alles goed met jullie is... Uitermate vreemd idee te weten dat we volgende week rond deze tijd weer voor t eerst in ons eigen bedje zullen liggen.. Met Piet aan m'n voeteneind. Nog niet aan denken... Eerst nog een volle week ervaringen opdoen en genieten tot in de laatste vezel. 

Dikke kus van ons! 

Nog even snel n laatste groet vanaf t vliegtuig. Gisteren n prima dagje Santiago gehad. Duidelijk minder mooi dan Buenos Aires, maar perfect om in n dag te doen. We hebben de hop on / hop of bus gepakt en heerlijk door de straatjes van de binnenstad geslenterd. Terug in t hotel wilden we n duik in t zwembad nemen, maar daar bleek een private party met dj en al te zijn, dus wij werden helaas niet toegelaten tenzij we n weinig verhullend coctailjurkje aan zouden doen... No Thx. Dan maar lekker luieren op t balkon en - zoals jullie misschien al hebben gezien, de foto's doen. 

Na n heerlijk maaltje rond 12en t bed in gedoken en vanmorgen weer rise and shine klaar voor de taxirichting vliegveld voor Isle de Pascue. We zaten zoo lekker, tot de taxichauffeur kennelijk andere ideeën had dan wij en ons voor 70 dollar ( zo'n  60 euro) plaats van 18000 peso's (ongeveer de helft) wilde rijden... Toen we zeiden dat we dat vertikten, werden we mooi langs de kant vd straat afgezet... Gelukkig met n hotel voor de deur en dus ondanks de ochtendstrubbeling keurig op tijd nu in de rij voor t boarden. Ik ben benieuwd wat paaseiland ons te brengen heef, maar ik heb er enorm veel zin in! Dikke kus van ons en tot over n weekje - helaas... 

Xx 

En dan zitten we op Isle de Pascue... Wat een bizar eiland. Zoo klein en zoveel te zien! Gisteren aan gekomen en nadat de chauffeur zijn auto had omgewisseld  omdat hij z'n sleutels kwijt was ( en daarna weer gevonden had), waren we rond een uur in de middag in ons hotel, hanga roa. Prima hotel, maar er wordt nog wel flink verbouwd en gebouwd.. Er zijn nu 20 kamers gereed en dat moeten er binnen n jaar 75 worden.. Wij merken er overigens niet veel van.  Lekker op de kamer ff terug getrokken en rond vijfen maakten we kennis met Ludo, onze gids. Vanavond hadden we vrij, maar morgen en donderdag waren gereserveerd voor wat mooie plekkies. 

Zelf dus op pad naar de sunrise en dat werd n succes! De eerst Moai beelden gezien,  aan de zee, maar faced naar t binnenland. Wat een bizarre kolossale beelden! Van half zes tot half tien hebben we zonder een moment van verveling gekeken, gewandeld en - vooral - genoten. Veel te veel en lekker gegeten rollen we nu ons mandje in. Morgen om 6 uur begint t programma.. 
Truste!